Disnejowskie zakochanie.

Nogi jak z waty - kto z nas tego nie zna? Ten moment, gdy w brzuchu skręca się wszystko co tylko skręcić się może. Ten ułamek sekundy kiedy serce zaczyna bić jak podczas ataku terrorystycznego. A co jeśli to wszystko pojawia się zdecydowanie zbyt często? Co jeśli pojawia się przy osobach, przy których pojawiać się nie powinno? Co jeśli cały ten system jest zepsuty i włącza się byle kiedy? Wydaje mi się, że jestem dorosła i że dojrzałam do prawdziwego związku. Żyję w irracjonalnym przekonaniu, że pewnego słonecznego dnia wpadnę na tego jedynego, na rogu ulic Podgórnej i Świętego Marcina. A może jestem jeszcze dzieckiem? Może bezpodstawnie śmieję się i skreślam związki gimnazjalistów, którzy mają to wszystko czego mi tak brak. I jeżeli jeszcze raz napiszę, że jestem nieszczęśliwa bo brak mi kogoś kto w deszczowe dni czekałby na mnie z parasolem i żelkami, kogoś kto nie tylko w komercyjne święto zakochanych obdarowywałby mnie goździkami, kogoś kto ogrzewałby mój policzek ciepłymi muśnięciami warg, kogoś takiego kto po prostu nie istnieje, to proszę zgłoście mnie gdzieś, niech zniknę z blogowego świata. Ale nikt nie rozumie. Nikt nie rozumie, bo każdy jest szczęśliwy. Ludzie cieszą się nawet z nieszczęścia. Absurdalne. A mi jest tak po ludzku przykro, że nie ma nikogo z kim mogłabym jeździć na rowerowe wycieczki, nikogo z kim mogłabym wskakiwać do zimnego jeziora, nikogo kto zabrałby mnie na film, nikogo kto kupiłby lody waniliowe - takie prawdziwe waniliowe lody, nikogo kto leżałby ze mną w ogrodzie - w ciszy patrząc na mnie, nikogo kto odgarnąłby z policzka niesforny kosmyk włosów. Nie ma nikogo. Jestem ja, rower, zimne jezioro, film, lody waniliowe, leżak w ogrodzie, cisza i kosmyk włosów na policzku. Ale nie ma Ciebie. Nie istniejesz.