Szczęście, gdzie jesteś?

Te dni kiedy czuję się dobrze, kiedy nie mam nic do ukrycia przed światem. Te momenty w życiu kiedy idę zadzierając nosa, nie słuchając mijających mnie ludzi, nie przejmując się słowem krytyki czy krzywym spojrzeniem. Ta ciężko wypracowana pewność siebie, której nikt nie jest w stanie zburzyć. Świadomość tego, że wszystkie wyznaczone cele osiągnęłam - a odkąd sięgam pamięcią, zawsze miałam ich wiele. Gorzej natomiast było z chęciami, na ich nadmiar jakoś nigdy nie narzekałam. I tak przez niespełna osiemnaście lat, po dziś dzień. Jest maj, dla wielu tak pozytywny, ciepły i niosący nadzieję. A ja zamiast zadzierać nosa, słucham mijających mnie ludzi i przejmuję się słowami krytyki czy krzywymi spojrzeniami. Odpuściłam sobie pracę nad sobą, brak mi pewności siebie i już dawno nie poczułam smaku satysfakcji z osiągniętego celu. Ciężko jest mi się więc utożsamiać się z tą grupą ludzi i wierzyć, że i w moim przypadku maj przyniesie zmiany. Nie liczę na jakieś diametralne zwroty w moim życiu ale wystarczyłyby widoczne efekty małych kroków, które od dzisiaj stawiam dążąc w różnych kierunkach. Nie chcę się dzielić, tym o czym marzę. Do tej pory, świadomość że moje zmagania w celu dotknięcia szczęścia, obserwuje mniejsza lub większa blogowa społeczność, działała na mnie raczej demotywująco. Tym razem spróbuję inaczej. Sama zmierzę się ze swoimi słabościami, a gdy tylko złapię szczęście za ogon i wycisnę z niego ile tylko się da, możecie być pewni, że podam je dalej, by krążąc po świcie trafiło i do Was.