one day

Czuję się dziś jak obsesyjna 13-latka. Zupełnie inaczej funkcjonuję, po tym jak bliżej mi nieznany chłopak aka lok, spojrzał w moje oczy. To nie było jakieś zamierzone spojrzenie, zresztą trudno żeby było skoro się nie znamy, ale mimo wszystko było w nim coś czego nie ma w oczach tych, którzy przyglądają mi się rano w tramwaju. Swoją drogą, może i jestem przewrażliwiona na swoim punkcie, ale wkurza mnie takie wpatrywanie się w ludzi. Ale lok się nie wpatrywał. On po prostu przeszedł korytarzem i akurat tak się zdarzyło że oboje odwróciliśmy głowy i nasze spojrzenia się spotkały na trochę więcej niż ułamek sekundy. Podobno są osoby, które potrafią zauroczyć jednym spojrzeniem. Nie twierdzę, że nie. Ale kogo zauroczyć? Chyba nie kogoś, kto poważnie myśli o związkach. To takie nieracjonalne, ale żyję tym krótkim momentem tego dnia, który z założenia miał być okropny. Chciałabym poznać jego imię. Nie wiem po co. Przecież nie będziemy się bawić w zaczepianie na facebook'u. To znaczy, ja bym się może jeszcze pobawiła, ale on? On, który za dwa tygodnie pisze maturę, on któremu nie w głowie bzdury, miałby zwracać uwagę na jakieś gimnazjalne próby zwrócenia na siebie uwagi? Zdaję sobie sprawę z tego, że nie powinnam pisać o nim w ten sposób. To co piszę nie trzyma się niczego, żeby nie powiedzieć brzydko - kupy ni dupy. To chyba przez endorfiny, które mój mózg wytwarza dzisiaj w zatrważającym tempie. Ale jeżeli osobowość loka, jest równie fajna jak jego loczki, jeansowa kurtka i nowa torba to myślę, że poznanie go byłoby najlepszym co tej wiosny mogłoby mnie spotkać. Wiem, że jutro, gdy tylko wytrzeźwieję, wyśmieję to co tu napisałam ale dziś jest dziś i to dziś jest piękne, dlatego chcę je uwiecznić.