Recepta na złotą polską depresję.

Złota polska depresja od jakiegoś czasu wyraźnie daje się we znaki. Dzień w dzień budzę się niezadowolona, spędzam dwanaście godzin na fochach i grymasach, i w końcu kładę się zrezygnowana do łóżka. Tak nie można. Ja nie chcę. Chcę żyć. Chcę budzić się z uśmiechem niezależnie od dnia i godziny, z radością iść do szkoły, cieszyć się ludźmi i każdą sytuacją jaka mnie spotyka, kłaść się spać dziękując za to wszystko. Po pierwsze, zadbam o siebie. Od dziś wprowadzam w życie zbilansowaną dietę połączoną z ćwiczeniami. Odstawiam słodycze na rzecz owoców, kakao na rzecz herbaty, a masło orzechowe na twaróg. Codziennie o 18 wskakuję na rower i jadę na godzinną przejażdżkę nad jezioro. To ma na celu poprawę mojego samopoczucia, dotlenienie mózgu i odprężenie. Po drugie, przestanę się przejmować tym co mówią i myślą inni ludzie. Nauczę się postawy obojętności wobec nich. To ma na celu ukojenie moich nerwów, zaprzestanie przeklinaniu i dekoncentracji. Po trzecie, wypiszę sobie na kartkach, i przylepię do drzwi wszystkie cele jakie chcę osiągnąć, tak aby każdego dnia, wykonując błahe czynności, widzieć do czego każde moje działanie ma mnie doprowadzić. To ma na celu być niczym innym, jak motorem napędowym do działania.